GWÓŹDŹ - to trzpień wykonany z twardego metalu zaostrzony z jednej strony, a z drugiej

zakończony łbem. Gwoździe służą do łączenia elementów z różnych materiałów, najczęściej

drewna. Łączenie utrzymywane jest dzięki siłom tarcia występującym wzdłuż osi trzpienia

i dzięki jego sztywności. Umieszczane są w materiale przez wbijanie za pomocą młotka

lub automatu do wstrzeliwania gwoździ.

Pierwowzorem gwoździa były kołki drewniane, którymi łączono drewniane elementy

np. domów czy łodzi. Historia gwoździ z metalu sięga przynajmniej do czasów Cesarstwa

Rzymskiego. Wspomina też o nich Biblia, w opisie budowy Świątyni Salomona. Do końca

XVIII wieku gwoździe wykonywane były ręcznie, początkowo z miedzi, później ze stali.

Gwoździarze nadawali kawałkowi metalu kształt ostrza i łba. Do XVII wieku pomagali im

robotnicy przygotowujący do obróbki odpowiedniej wielkości kawałki żelaza. W 1590 roku

w Anglii wynaleziono nożycę wielokrążkową - maszynę, która cięła kawałki blachy na

odpowiednie odcinki. W końcu XVIII wieku w Ameryce Północnej wprowadzono maszyny

do produkcji gwoździ przez formowanie na zimno. Cięły one kawałki blachy, kształtując

jednocześnie łeb i ostrze. Trzpień gwoździ był więc prostokątny. W XIX wieku po wynalezieniu

maszyn, które wykonywały cały proces produkcji gwoździa ręcznie wykonywano tylko niektóre

rodzaje gwoździ, głownie bardzo dużych rozmiarów. Do dziś kuje się również hufnale tj.

gwoździe do podków. W Polsce maszyny do produkcji gwoździ pojawiły się w XIX wieku.

Współcześnie maszyny produkują gwoździe z drutu odpowiedniej średnicy, który cięty jest na

odpowiednią długość. Jednocześnie uzyskiwany jest kształt ostrza oraz wybijany łeb. Oprócz

stali niskowęglowej do produkcji gwoździ używa się także miedzi, mosiądzu czy aluminium.

W celu zabezpieczenia powierzchni gwoździa przed wpływem warunków atmosferycznych

powierzchnie gwoździ pokrywa się powłokami galwanicznymi m.in. cynkiem, miedziuje lub replique moontre de luxe

oblewa tworzywami sztucznymi.